وقتی ما با افراد
گوناگون آشنا می‌شویم نخستین عامل ارتباطی ما زبان و گفتار است. طرف مقابل
در مورد باورها، عقاید، عادات و رفتارهای خود چیزهایی را می‌گوید. اما ما
نمی‌دانیم که باید به او اعتماد کنیم یا نه. چه بسا گاهی افراد چندان چیزی
به زبان نمی‌آورند اما می‌بینیم در طول زمان افرادی قابل اعتماد و متعهد
هستند و چه بسا برخی افراد مرتب در تعریف و تمجید از ما یا ابراز علاقه به
ما هستند اما پس از مدتی درمی‌یابیم که همه آنچه گفته‌اند دروغی بیش نبوده
و خوب است زمانی که به این موضوع پی می‌بریم دچار صدمات مادی روحی و جانی
نشده باشیم. محققان و روان‌شناسان همگی اتفاق نظر دارند که برای شناسایی
طرف مقابل بهترین کار این است که برای مدتی که می‌تواند از چند هفته تا
چندین ماه باشد به‌طور مستمر رفتار و کردار او را زیر نظر بگیریم و توجه
چندانی به گفتارش نکنیم.

این موضوع در مورد
مردها بسیار ملموس‌تر است، زیرا مردها گاهی اوقات عصبانی می‌شوند یا در
هنگامی که در وضعیت روحی و عاطفی خوبی هستند چیزهایی می‌گویند که در حالات
دیگر و تحت شرایط خاص کاری دیگر می‌کنند. پس اگر شوهرتان چیزهایی گفت که
چندان خوشایند نبود اما در طول زمان دیدید که رفتارش با شما و فرزندتان یا
خانواده‌تان و دوستانتان مهربانانه و متعهدانه است بدانید نباید صحبت‌های
او را جدی بگیرید.

در مورد زنان نیز کار به همین منوال است، فقط ظرایفی دارد که در مورد زنان سخنان و گفته‌های دلنشین بیشتر به ذهن می‌آید.

گاهی اوقات خانم‌هایی
هستند که بسیار زیبا صحبت می‌کنند و در گفتارشان بسیار مهربان و صمیمی به
نظر می‌آیند اما با بررسی رفتارشان در طول زمان به طور مستمر چیز دیگری
درک می‌شود. یا این‌که چندان خوش‌زبان و مهربان به نظر نمی‌رسند اما
افرادی بسیار باوفا و سازگار و مهربان هستند.

پس به خاطر داشته باشید
افراد را از روی سخنانشان مورد قضاوت قرار ندهید، بلکه از روی اعمال و
رفتارشان و آن هم در طول مدتی مشخص قضاوت کنید،‌ زیرا سخنان افراد ممکن
است در مجامع و محافل گوناگون تحت شرایطی خاص تغییر کنند، اما آنچه عموما
از دوران نوجوانی تا بزرگسالی ثابت و معین است شخصیت و عقاید اصلی فرد
است. این شخصیت ممکن است تا اندازه‌ای منعطف و قابل تعدیل باشد اما خمیره
آن تغییرناپذیر است و بهترین راه برای درک چگونگی شخصیت افراد رفتارشان
است.